The promise...2 [SF kihae]

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ ชาย รัก ชาย ค่ะ

ใครรับไม่ได้ก็ปิดนะคะ

http://writer.dek-d.com/alevin/story/view.php?id=517157 << ลองเข้าไปอ่านภาคแรกดูนะคะ 

เรื่องนี้ก็ต่อจากที่คิบอมผิดสัญญาไม่มาหาดงแฮ

ทำให้ดงแฮไปหาซองมินแล้วก็เกิดอุบัติเหตุรถชนระหว่างข้ามถนน

ทำให้ดงแฮความจำเสื่อมค่ะ

อ่านแล้วก็เม้นท์ให้ด้วยนะคะ ><

กำลังใจเล็กน้อยคงไม่เสียหายเท่าไหร่นะคะ ^^

รักคนอ่านค่ะ จุ๊บๆ >3<

เนื้อเรื่อง

The promise 2…End part

“คะ..คุณคือใคร......”

ดงแฮกระพริบตาอย่างช้าๆเพื่อปรับให้สายตาเข้ากับแสงไฟของโรงพยาบาล แต่ทันทีที่ดงแฮตื่นขึ้น เขากลับเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่จ้องมองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่ตกใจเล็กน้อย แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้น 

เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้...

“เกิดอะไรขึ้นหนะดงแฮ ผมก็คิบอมไง” ผู้ชายคนนั้นจับใบหน้าของผม ก่อนที่จะรวบตัวผมเข้าไปกอด 

ผมรีบผลักผู้ชายคนนั้นออกทันทีด้วยความตกใจ คนไม่รู้จักกันดันมากอดซะแน่นขนาดนี้ สงสัยผู้ชายคนนี้ต้องเป็นพวกประสาทไม่ดีแน่ๆเลย

“นี่คุณ! อะไรของคุณหนะ!” ดงแฮค่อยๆถอยตัวหนี ส่วนผู้ชายคนนั้นก็มองหน้าผมงงๆปนตกใจ

“ดงแฮ! ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงของซองมินดังขึ้นมาเหมือนกับสวรรค์โปรด ขืนผมต้องอยู่กับผู้ชายคนนี้อีกแค่วินาทีเดียวผมคงจะบ้าตาย

“ซองมิน!” ซองมินวิ่งมากอดผม ส่วนผมก็กอดกับเขาด้วยความดีใจ ตั้งแต่โดนรถชน ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว 

มันน่ากลัวมากๆเลย ทั้งๆที่ผมกำลังจะข้ามถนนไปหาเขาอยู่แล้ว แต่กลับมีรถมาจากไหนไม่รู้วิ่งมาชนร่างของผม

“เป็นยังไงบ้างดงแฮ เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า แล้ว..แล้วสมองนายกระทบกระเทือนไหม๊เนี่ย เอ่อ..แล้วคิบอมรู้รึยัง” 
ซองมินพูดรัวมาเป็นชุด แต่สิ่งที่ผมสนใจคือคนที่ชื่อคิบอม ทำไมซองมินถึงพูดถึงผู้ชายคนนั้นหละ เขาเกี่ยวอะไรกับผม

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ส่วนคนที่ชื่อคิบอม..เขายืนมองนายอยู่นู่น” ผมชี้ไปที่มุมห้องแล้วมองไปที่เขาอย่างไม่ไว้ใจ คนอะไรเพิ่งเจอกันแท้ๆมากอดกันซะแน่นเชียว

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหนะดงแฮ ยังไม่หายโกรธคิบอมอีกเหรอ” ซองมินมองผมและคิบอมสลับกัน

“โกรธอะไรซองมิน ฉันยังไม่รู้จักเขาซะด้วยซ้ำ คนอะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆก็มากอด” ผมยู่หน้าอย่างไม่สบอารมณ์ นี่เพิ่งฟื้นแท้ๆ
ต้องมาเจอใครก็ไม่รู้

“งอนอะไรอีกหละดงแฮ คิบอมมาเฝ้านายทั้งคืนเลยนะ ยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ” ซองมินมองหน้าดงแฮด้วยความระอา
เพื่อนคนนี้ งอนนานจริงๆ

“บ้าเหรอ! งอนเงินอะไรกัน ไม่รู้จักจริงๆ” ดงแฮทำหน้างงๆใส่ซองมิน ส่วนซองมินก็เหมือนเริ่มรู้อะไรบางอย่าง
.
.
.

“คุณหมอครับ เพื่อนผมจะเป็นยังไงครับ”

“ถ้าเขาไม่ฟื้น เขาก็อาจจะเป็นเจ้าชายนิทรานะครับ แต่ถ้าฟื้น ก็อาจจะมีผลกระทบต่อสมองได้หนะครับ”
.
.
.

“นาย..ความจำเสื่อมเหรอ”

“บ้าเหรอซองมิน... ฉันยังจำนายได้เลย” ดงแฮหัวเราะ ก็ในเมื่อเขายังจำซองมินได้ แล้วเขาจะความจำเสื่อมได้ไง

“แต่นายจำคิบอมไม่ได้” ดงแฮมองผ่านหลังซองมินไปที่ผู้ชายที่ชื่อว่าคิบอม ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูตกใจไม่น้อย หรือว่าจริงๆแล้ว เขาจะรู้จักผู้ชายคนนี้จริงๆ

“ทำไมฉันต้องจำเขาได้ด้วยหละซองมิน เขาเป็นเพื่อนฉันเหรอ” ดงแฮถามซองมินด้วยความสงสัย

“แฟน...” ไม่ใช่เสียงของซองมิน แต่กลับเป็นเสียงของคิบอมที่แทรกผ่านขึ้นมา 

ซองมินหันไปมองหน้าคิบอมอย่างเศร้าๆ ส่วนดงแฮก็อึ้งกับคำตอบที่ได้รับ ผู้ชายที่กอดเขา คนที่เขารู้สึกไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ ที่แท้คือแฟนของเขาจริงๆเหรอเนี่ย! เป็นไปไม่ได้หรอก!

“ไม่จริง.. ถ้านายเป็นแฟนของฉันจริงๆ ทำไมนายถึงไม่อยู่ในความทรงจำของฉันเลย”

“ผม..ไม่รู้” คิบอมก้มหน้าลง 

นี่เขาพูดแรงไปรึเปล่านะ...

ถ้าดงแฮตาไม่ฝาดเขามองเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของคิบอมด้วย แต่เขากลับปัดมันออกไปด้วยความรวดเร็ว
ทันทีที่เห็นน้ำตา ความรู้สึกสงสารและความเศร้าใจก็เอ่อล้นขึ้นมาในความรู้สึกของดงแฮ แต่มันก็แค่นั้น เพราะเขาจำอะไรเกี่ยวกับคิบอมไม่ได้เลย

“จริงๆเหรอซองมิน” ดงแฮหันไปถามซองมิน และคำตอบที่ได้รับก็คือการพยักหน้าของซองมิน ดงแฮมองไปที่คิบอมที่กำลังเดินออกไปจากห้องของคนไข้
.
.
.

“ดงแฮ..นายจำคิบอมไม่ได้จริงๆเหรอ”

“ฉันไม่รู้..แต่ว่า..ฉัน โอ๊ย!” ดงแฮเอามือกุมหัว ก่อนที่จะฟุบตัวลงไปที่เตียงผู้ป่วยด้วยความเจ็บปวด

“ใจเย็นๆดงแฮ ค่อยๆคิดก็ได้” ซองมินประคองดงแฮให้นอนลงกับเตียงของผู้ป่วย

“ฉันจำอะไรเกี่ยวกับเค้าไม่ได้จริงๆนะซองมิน” ดงแฮกุมหัวตัวเอง จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ

“เอาเถอะ.. เดี๋ยวฉันไปดูคิบอมหน่อยละกัน ป่านนี้ไปไหนแล้วก็ไม่รู้นายนอนเถอะ” ซองมินห่มผ้าให้ฉัน จากนั้นก็เดินไปข้างนอก

ดงแฮนอนคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เจอมาวันนี้ อยู่ดีๆก็มีใครเข้ามาบอกว่าเป็นแฟนกับเขา ทั้งที่เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นเลย
แล้วเพื่อนที่สนิทก็มาบอกว่าเขาความจำเสื่อม ทั้งๆที่เขาก็ยังจำทุกๆอย่างได้ เว้นแต่เรื่องของคนที่ชื่อคิบอมเท่านั้น 

ดงแฮคิดไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็หลับไปในที่สุด
.
.
.
ซองมินเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินของโรงพยาบาลเพื่อมองหาคิบอม จนสุดท้ายเขาก็มาเจอคิบอมที่ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล 

นี่ถ้าเขาไม่รู้จักคิบอมดีพอ เขาคงคิดว่าผู้ชายคนนี้คิดจะฆ่าตัวตายแน่ๆ แต่เพราะว่าเขารู้จักคิบอมมานานพอเลยทำให้เขาเชื่อว่าคนอย่างคิบอมไม่มีทางทำอะไรโง่ๆแบบนั้น

“ไงคุณชายน้ำแข็ง ไม่ใช่เสียใจจนจะกระโดดลงไปหรอกนะ” ซองมินเดินเข้าไปหาคิบอม

“เหอะๆ ดงแฮเป็นไงบ้างหละ” คิบอมถามซองมิน แต่สายตาก็ยังจดจ้องอยู่ที่ท้องฟ้าที่มืดครึ้มเหมือนฝนจะตก

“ก็ดี.. ตอนนี้นอนไปแล้วมั้ง”

“ฉันเป็นแฟนที่แย่ไหม๊ซองมิน” คิบอมหันมามองหน้าซองมินด้วยสายตาที่จริงจัง

“ถ้าเทียบกับไอ้หมาป่านั่น นายยังดีกว่าเยอะ” ซองมินพูดขำๆ

“แต่นายก็ยังรักคยูอยู่นี่”

“แล้วใครว่าดงแฮไม่รักนาย”

“ถ้าเขารักฉัน ฉันคงไม่เป็นคนเดียวที่ถูกลืม” คิบอมมองท้องฟ้าเศร้าๆ น้ำตาที่ซองมินไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นจากผู้ชายคนนี้ ตอนนี้มันกำลังไหลลงมาจากดวงตาที่สั่นไหวของคิบอม

“เพราะรักมาก เลยมีความรู้สึกเสียใจมาก อย่าลืมสิ นายทำให้ดงแฮเสียใจอยู่นะก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ไม่แน่ว่าสาเหตุที่ทำให้ดงแฮจำนายไม่ได้เพราะดงแฮเสียใจในเรื่องของนายอยู่ก็ได้” ซองมินพูดกับคิบอม 

คิบอมหันหน้ามามองซองมิน

“แล้วฉันจะทำยังไงดีหละ..ตอนนี้ฉันมืดแปดด้านไปหมดเลย”

“ใช้ความรักของนายสิ”
.
.
.

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่าทำให้คนที่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงนอนสะดุ้ง ร่างเล็กคว้าหาที่พึ่งพาแต่กลับไม่เห็นใคร ดงแฮตะโกนเรียกหาใครซักคนแต่ชื่อที่ออกมากลับเป็นชื่อที่เขาไม่ได้คิดเอาไว้

“คิบอม!”

“อะไรเหรอดงแฮ” คิบอมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำเพื่อมาหาดงแฮ ดงแฮกอดคิบอมเอาไว้ด้วยความตกใจ

“เอ่อ... ขอโทษ” เมื่อรู้ตัว ดงแฮก็ค่อยๆปล่อยมือออกจากเอวของคิบอม คิบอมมองหน้าดงแฮด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรหรอก”

“ขอโทษนะ ที่ฉันไม่สามารถจำนายได้” ดงแฮก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยคนที่ดงแฮเรียกตอนตกใจก็ยังเป็นชื่อของผม” คิบอมยิ้มเศร้าๆ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

“เดี๋ยวสิ!” ดงแฮเรียกคิบอมเอาไว้

“อะไรเหรอครับ” คิบอมหันหน้ามาหาดงแฮ

“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก” แค่อยากให้กำลังใจคิบอม แต่ดงแฮไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง เหมือนในหัวของดงแฮตอนนี้ มันสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าสิ่งไหนกันแน่ที่จริง และสิ่งไหนที่ไม่จริง

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกให้ดงแฮตื่น ดงแฮกระพริบตาเล็กน้อยแล้วค่อยๆปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่าง 

ดงแฮมองไปทางโซฟาแต่กลับไม่เห็นร่างของคิบอมอยู่ที่นั่น 
เขามองไปรอบๆห้องเพื่อจะหาคิบอมแต่กลับไม่เห็นใคร 

ดงแฮอยากจะไปเข้าห้องน้ำ แต่พอมองไม่เห็นคิบอม
เลยตัดสินใจที่จะเดินไปด้วยตัวเอง เขาค่อยๆจับเสาน้ำเกลือ จากนั้นก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำ

แกร๊ก!

“เฮ้ย!” ทันทีที่ดงแฮเดินไปถึงห้องน้ำ กลับมีใครคนหนึ่งเปิดประตูออกมา ทำให้ดงแฮต้องรีบเบี่ยงตัวหลบ 

แต่เพราะว่ามีเสาน้ำเกลืออยู่ ทำให้ดงแฮสะดุดกับเสาน้ำเกลือ ก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น แต่ไม่ทันที่ร่างของดงแฮจะถึงพื้น
ก็มีใครมารับดงแฮเอาไว้ก่อนที่ดงแฮจะล้มลงไป

ดงแฮลืมตาขึ้นก่อนที่จะมองไปที่หน้าของคนที่รับเขาเอาไว้ ทำให้ดงแฮรู้ว่าเป็นคิบอมที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ 

ตอนนี้ใบหน้าของดงแฮกับคิบอมอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เหมือนกับมีแรงดึงดูดอะไรซักอย่าง ทำให้ใบหน้าของทั้งสองค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆกัน เรียวปากของทั้งสองค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันอย่างกับมีแรงดึงดูด...

“อาหารผู้ป่วยค่ะ!” เสียงของแม่บ้านของโรงพยาบาลดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน 

ดงแฮมองหน้าคิบอมพลางครุ่นคิดอะไรซักอย่าง ส่วนคิบอมก็เดินไปรับเอาถาดอาหารจากแม่บ้านมา

“เดี๋ยวดงแฮนั่งกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน” คิบอมพูดพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“แล้วนายไม่ไปทำงานเหรอ” ดงแฮถามคิบอม แม้ว่าจะถามไปอย่างนั้น แต่ในใจของดงแฮกลับอยากให้คิบอมอยู่กับเขาที่นี่ทั้งวันเพื่ออยู่ดูแลเขา นี่เขาเป็นอะไรกันแน่นะ...

“ไม่หรอก ผมจะอยู่ที่นี่ จะได้อยู่ดูแลดงแฮ” คิบอมพูด ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ดงแฮยิ้มเล็กน้อย ไม่รู้เพราะอะไร หัวใจของเขาถึงได้รู้สึกดีอย่างประหลาดเมื่อคิบอมบอกว่าจะอยู่ดูแลเขาที่นี่
เหมือนกับว่าเขาโหยหาสิ่งนี้มานาน

ดงแฮนั่งทานอาหารไปเรื่อยๆ อาหารของโรงพยาบาล ไม่ว่าจะยังไงก็ให้ความรู้สึกเบื่ออาหารทุกครั้งที่กินมันเข้าไป เขาไม่ใช่คนที่ชอบอาหารจืดๆแบบนี้ซักหน่อย อีกอย่างเขาก็สบายดีแล้ว น่าจะสามารถกินอะไรที่มันมีรสชาติมากกว่าข้าวต้มนี่ได้แล้ว 

ดงแฮนั่งบ่นกับอาหารไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคิบอมเดินมายืนอยู่ข้างๆเตียงนี่แล้ว

คิบอมมองดงแฮด้วยความขำๆปนเอ็นดู คนที่ชอบอาหารที่มีรสชาติและเกลียดอาหารที่จืดชืดมากที่สุดอย่างดงแฮคงทำใจลำบากที่จะต้องนั่งกินข้าวต้มแบบนี้ ไม่อย่างนั้น อาหารคงไม่เหลือเกือบเต็มจานขนาดนี้ ทั้งๆที่ป่านนี้ถ้าเป็นอาหารที่ถูกปากของดงแฮ ตอนนี้คงเป็นจานที่สองไปแล้ว

“คนป่วยไม่ยอมกินข้าวแบบนี้ ให้หมอฉีดยาดีไหม๊นะ” 
คิบอมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของดงแฮทำให้ดงแฮสะดุ้งขึ้นมา

“อ๊ะ!” ไม่รู้ว่าเพราะสะดุ้งแรงเกินไปหรือความซุ่มซ่ามกันแน่ที่ทำให้ดงแฮเอามือไปกระแทกเข้ากับโต๊ะทานอาหารอย่างแรง
ดงแฮปล่อยช้อนจากมืออีกข้างหนึ่งเพื่อมาจับมือที่ชนเมื่อกี๊

“เป็นยังไงบ้างดงแฮ” คิบอมรีบดึงมือดงแฮไปดู 
ดงแฮมองคิบอมก่อนที่จะสำนึกได้ว่าตอนนี้คิบอมมีผ้าเช็ดตัวอยู่ผืนเดียว

“นี่! นายไปแต่งตัวก่อนเถอะ” ดงแฮพูดพลางหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไมมองคิบอมแล้วใจเต้นแรง หรืออาจจะเป็นเพราะชุดที่ดูวาบหวิวแบบนั้นก็ได้นะ

“เอ้อ! นั่นหนะสิ” คิบอมเดินไปแต่งตัว

“แต่อยากแอบดูนะ” คิบอมเดินมากระซิบ ก่อนที่จะเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไป ทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับหน้าแดงทำตัวไม่ถูกไปเลย

“บ้าจริงๆเลย!” ดงแฮบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะเอามือลูบตรงมือที่โดนกระแทก จากนั้นก็เอามือขึ้นไปลูบที่ใบหน้า ถ้าหากแผลที่กระแทกเมื่อกี๊แดงมากแล้ว ใบหน้าของดงแฮตอนนี้คงแดงกว่าหลายเท่า

คิบอมใช้เวลาอยู่กับดงแฮทั้งวันโดยนั่งอ่านหนังสือไประหว่างที่ดงแฮนั่งดูทีวี และก็ลุกขึ้นมาหาเมื่อดงแฮต้องการความช่วยเหลือ ส่วนดงแฮก็พยายามมองหน้าคิบอมเพื่อที่จะได้คิดถึงความทรงจำเกี่ยวกับคิบอมออก

“คิบอม... เรารักกันมากขนาดไหนเหรอ” ดงแฮถามขึ้นมา ทำให้คิบอมละสายตาจากหนังสือตรงหน้าเพื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตาดงแฮ

“ไม่รู้ครับ..” คิบอมยิ้มให้ดงแฮ

“หมายความว่ายังไงอ่ะ”

“ก็ผมไม่รู้ว่าดงแฮรักผมมากแค่ไหน แต่ผมรู้แค่ว่า ผมรักดงแฮมากกว่าชีวิตของผม” แววตาของคิบอมที่มองมา ทำให้ดงแฮรู้สึกถึงความมั่นใจในคำตอบของคิบอม และเพราะว่าคิบอมรักดงแฮมาก ดงแฮก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ เพราะเขาไม่สามารถที่จะจำความทรงจำระหว่างคิบอมกับเขาได้เลย

“แล้ว..ทำไมฉันถึงโดนรถชนหละ” ดงแฮหันไปถามคิบอม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ความจำเสื่อมจนลืมทุกอย่าง แต่ว่าความทรงจำที่เกี่ยวกับคิบอมและก่อนหน้าที่เขาจะโดนรถชน กลับหายไปหมดเลย

“ดงแฮกำลังจะข้ามถนนไปหาซองมิน” คิบอมตอบเรียบๆ พลางมองหน้าดงแฮยิ้มๆ

ดงแฮหันหน้าออกไปมองข้างนอกหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อกลบความเขิน ก็คิบอมเล่นมองหน้าเขาตลอดแบบนี้ เขาทำตัวไม่ถูก

“ตอนนั้น ทำไมนายไม่ช่วยฉันหละ” ดงแฮหันหน้ามาถามคิบอม ใบหน้าของคิบอมดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าผมจะบอกว่า..ที่ผมไม่ได้มาหาคุณ เพราะผมผิดสัญญา คุณจะโกรธไหม๊”

“ผิดสัญญาเหรอ” ดงแฮมองหน้าคิบอมงงๆ 

“ผมนัดดงแฮเอาไว้ แต่ผมทำงานจนลืมเวลา เลยไม่ได้มาหาดงแฮ เหมือนกับทุกครั้ง...” ประโยคสุดท้าย คิบอมพูดพลางก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

“แล้วทำไมนายถึงผิดสัญญากับฉันหละ”

“ผม...ไม่รู้ ผมแค่อยากทำงาน จะได้เลี้ยงคุณได้ ผมเลยทำงานจนเลยเวลานัดของเรา”

“แต่ฉันไม่ต้องการให้นายมาเลี้ยงฉัน” ดงแฮพูด

“สิ่งที่ฉันต้องการคือนาย...คิมคิบอม”

“หมายความว่ายังไงดงแฮ” คิบอมมองหน้าดงแฮด้วยความไม่เข้าใจ

“ฉันไม่ได้ต้องการเงินของนาย ฉันมีเงินมากพอที่จะสามารถอยู่ได้ตลอดชีวิต แต่คนที่ฉันต้องการคือนาย...นายเท่านั้น ต่อให้นายไม่มีอะไรเลย ฉันก็ต้องการนาย...คิมคิบอม” ดงแฮพูดอีกครั้งให้คิบอมได้ยิน 

คิบอมมองหน้าดงแฮด้วยความสงสัย และสีหน้าของคิบอมก็เปลี่ยนกลับกลายเป็นดีใจ 
คิบอมวิ่งเข้ามากอดดงแฮเอาไว้แน่น เสื้อของดงแฮตอนนี้ชื้นไปด้วยน้ำตาของคิบอม ไม่มีเสียง ไม่มีคำพูดอะไรทั้งนั้น ทั้งสองกอดกัน และปล่อยให้เสียงของหัวใจของทั้งคู่สื่อสารกัน
คิบอมผละออกจากดงแฮ ก่อนที่จะเอามือลูบใบหน้าของดงแฮด้วยความคิดถึง ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้กัน เปลือกตาของทั้งคู่ปิดลงอย่างช้าๆ ริมฝีปากจรดกัน รสชาติของความคิดถึง ความรัก ความโหยหาผสมปนเปกันไปอย่างดูดดื่ม และอิ่มเอมใจ
.
.
.

“คิบอม... นายจะมองหน้าฉันอีกนานไหม๊เนี่ย” ดงแฮหันไปถามคิบอมที่นั่งจ้องหน้าดงแฮและก็ยิ้มไปด้วย 
ตอนนี้ดงแฮนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงของผู้ป่วย ส่วนคิบอมก็นั่งเอาหัวนอนอยู่ที่เตียงคนไข้เหมือนกัน

“ก็คิดถึง” คำพูดสั้นๆ แต่เรียกอาการเขินอายของดงแฮออกมาได้อย่างน่ารัก 
ดงแฮหันหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าที่ซับเลือดจนเดงไปทั้งหน้า

“คิดถึงบ้าอะไร ตั้งแต่ฉันฟื้นนายก็อยู่กับฉันทั้งวัน” ดงแฮพูด

“ก็..ดงแฮจำผมไม่ได้นี่นา เอ้อ! แล้วทำไมดงแฮถึงจำได้หละ” คิบอมถามดงแฮ

“อ๋อ.. ก็ฉันเจอรูปของเราสองคนตอนที่ไปทะเลอยู่ในกระเป๋าเสื้อของนายตอนที่นายไปอาบน้ำหนะ” ดงแฮพูด จากนั้นก็หยิบรูปใบนั้นขึ้นมา

“แต่ก็ไม่บอกผม”

“เรื่องอะไรหละ ฉันอยากให้นายรู้ ว่าถ้าหากฉันเกิดจำนายไม่ได้ขึ้นมาจริงๆเนี่ย มันจะเป็นยังไง” ดงแฮพูด

“ทีหลัง..อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” คิบอมลุกเข้ามาแล้วกอดดงแฮเอาไว้ด้วยความคิดถึง

“แล้วนายจะรักษาสัญญาได้ไหม๊หละ”

“ไม่กล้าผิดสัญญาแล้วครับ” คิบอมผละจากดงแฮ แล้วก็ยิ้มด้วยความทะเล้น นานๆทีจะได้เห็นคิบอมทำตัวน่ารักแบบนี้ซักที ทำให้ดงแฮรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก

“ดีแล้ว” ดงแฮหัวเราะ

“งั้นผมว่า หลังจากที่ดงแฮออกจากโรงพยาบาลเราไปขอบคุณทะเลที่ทำให้ดงแฮจำผมได้ดีกว่า”

“จริงๆเหรอคิบอม งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบๆหาย อยากไปทะเลจะแย่อยู่แล้ว” ดงแฮปรบมือด้วยความดีใจ

“อื้ม..ดงแฮต้องรีบหาย และเตรียมร่างกายให้ดีๆด้วยนะ” 
คิบอมพูดอย่างมีเล่ห์นัย

“เตรียมร่างกายทำไมเหรอคิบอม” ดงแฮหันมาถามด้วยความสงสัย

“ก็ผมจะอยู่ (บนเตียง) กับดงแฮทั้งวันเลยหนะสิ” คิบอมพูดพลางเดินมากอดดงแฮ

“ไม่เอานะ!” ดงแฮร้องเสียงหลง ก่อนที่จะเอาผ้าคลุมตัวเองเอาไว้ โดยมีคิบอมมากอดอยู่ด้านนอกของผ้า
.
.
.
.
.

Special :


 “สงสัยเค้าคงดีกันแล้วมั้งคยู ดูเสียงหัวเราะของดงแฮสิ” ซองมินที่กำลังจะมาเยี่ยมดงแฮพูดขึ้น

 “ทะเลเหรอ น่าสนใจดี” คยูบ่นพึมพำ ทำให้ซองมินหันไปถามอย่างสงสัย
 
“สนใจอะไรคยู” ซองมินถามคยูด้วยความสงสัย
 
“ก็..เดี๋ยวเราไปเที่ยวทะเลกันไงครับ”
 
“จริงเหรอ อื้อ! ก็ดีเหมือนกัน” ซองมินยิ้มอย่างดีใจ
 
“แล้วเราก็ไปอยู่ด้วยกัน” คยูพูด แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ซองมินคงไม่สังเกต
 
“อื้ม อยู่ด้วยกันทั้งวันเลยเนาะ” ซองมินยิ้ม
 
“ตามใจครับซองมิน ทั้งวันก็ทั้งวัน แต่ซองมินอาจจะเหนื่อยหน่อยนะครับ” คยูพูดพลางโอบเอวซองมิน
 
“ทำไมต้องเหนื่อยอ่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมว่าเรากลับกันเถอะ ดงแฮกับคิบอมคงเข้าใจกันแล้วหละ” คยูเดินโอบเอวซองมิน ก่อนที่จะพากันกลับบ้านไปในที่สุด




Talk:

ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากได้คอมเม้นท์เป็นกำลังใจ ติก็ได้ ชมก็ดี ฮ่าๆ

จะได้เอาไปพัฒนาตัวเองต่อค่ะ

ถ้ารักกันก็เม้นท์สักนิดนะคะ ^^

berrypla ^^